Góðu fréttir vikunnar voru þær að fréttaritara Framsíðunnar gafst fágætt færi til að heimsækja suðræna eyju. Vondu fréttir vikunnar voru þær að eyjan var Heimaey. Og það var rok.
Á dögunum var því slegið upp í fréttum að kínverska veðurstofan hefði sent frá sér tilkynningu þess efnis að í tilteknu héraði væri fólk undir 50 kílóa líkamsþyngd hvatt til að halda sig heima í yfirvofandi hvassviðri. Engin slík viðvörun, hvorki gul, rauð eða blá, var gefin út fyrir Vestmannaeyjar í dag. Engu að síður sáust engar manneskjur í fjaðurvigt á götum Vestmannaeyjabæjar í dag. Þær eru allar fyrir lifandis löngu foknar út í buskann.
Fréttaritarinn var í ferðahug frá því að hann vaknaði og byrjaði að drekka kaffi eins og í akkorði. Fyrirhuguð hópferð Framara á leikinn hafði verið blásin af enda leist fæstum vel á veðurspár og ölduhæðarmælingar. Bílasalinn Alexander úr stjórninni ákvað hins vegar að bruna austur í Landeyjahöfn á sínum eðalfák og kippti Fréttaritaranum með. Skjaldsveinninn sat heima. Hann hefur það prinsip að yfirgefa ekki Ísland nema hann fái dagpeninga fyrir vikið. Það var flennifæri austur, en þegar komið var framhjá Hvolsvelli lagðist rykmökkur yfir landið. Þjóðin hefur greinilega ekki hlustað á Vigdísi Finnbogadóttur og Ríó tríóið og verið nægilega dugleg að planta lúpínu og birkihríslum.
Dallurinn beið í höfninni og þangað var líka mætt keppnislið Fram, þar sem hver sat í sínu horni og gúffaði í sig pasta úr pappabökkum. Sjóspáin var slæm og liðsuppstillingin, sem Svanhvít samfélagsmiðlastjóri fékk að sjá á undan öðrum, var birt með fyrirvara um að enginn yrði sjóveikur á leiðinni. Einkum höfðu menn áhyggjur af útlendingunum í hópnum. Þegar á hólminn var komið reyndist siglingin yfir vera mjög átakalítil. Liðið fór strax að hita sig upp. Matgæðingarnir tveir: Fréttaritarinn og bílasalinn, höfðu ekki fengið neitt pasta og ákváðu því að bregða sér til ársins 1993… öllu heldur á Pizza 67-staðinn sem enn er starfræktur í Eyjum og selur TNT, Crazy bananas og Sgt. Peppers. Ef Pláhnetan hefði verið spiluð í hljóðkerfinu hefði fortíðarþráin verið fullkomnuð.
Þórsvöllur er ekki góður grasvöllur og áhorfendastæðin minntu helst á innsetningu í Nýlistasafninu, en gerðu sitt gagn. Reyndar sögðu heimamenn að í þessari vindátt mættu menn prísa sig sæla að ekki væri leikið á Hásteinsvelli. Vindinn skorti þó ekki. Fánaborgir við enda vallarins fuku bæði fyrir leik og meðan á honum stóð – þó ekki nákvæmlega á sama tíma og þegar áhættusækinn Eyjamaður lagði bílnum sínum við hlið annarrar þeirra áður en gæslan benti honum á háskann.
Byrjunarlið Fram var á þá leið að Viktor Freyr stóð aftur í markinu eftir afbragðs frammistöðu í bikarleiknum gegn FH. Kyle, Þorri og Sigurjón voru miðverðir. Már og Halli bakverðir. Kennie aftast á miðjunni með Israel og Simon fyrir framan sig. Gummi og Vuk frammi. Fred var aftur fjarri góðu gamni eftir hnjask í Blikaleiknum – hann er reyndar líka á nippinu með að vera 50 kíló með skólatösku hvort sem er.
Framararnir í stúkunni voru fáir en rottuðu sig þó saman. Fréttaritarinn, bílasalinn og samfélagsmiðlastjórinn stóðu efst í brekkunni, upp við Þórsheimilið. Þangað slæddist líka Þorbjörn Atli ásamt pabba sínum og nafna Fréttaritarans. 5ta herdeildin í Eyjum, Siggi Bald, mætti að sjálfsögðu í Framtreyju og með tannstöngulinn. Eyjamenn voru viðræðugóðir sem vænta mátti. Daníel Geir Moritz biður að heilsa. Hann er greinilega búinn að fyrirgefa rimmu sína gegn Óskari með hattinn um árið. Tryggvi Guðmundsson kastaði sömuleiðis kveðju á mannskapinn. Tryggvi er hefðarsinni og greinilega skotinn í þeirri hugmynd að ÍBV leiki bara á Þórsvellinum í allt sumar til að hrella garvigraspjattrófurnar úr Reykjavík. Þau gætu gert margt vitlausara.
Það var ekki fyrr en leikurinn hófst og liðin fóru að reyna að spila sem það rann upp fyrir viðstöddum hversu mikið rugl þetta væri. Vonlaust var að hemja boltann. Öll skot yfir mittishæð fuku bara eitthvert og tilraunir til spilamennsku voru fánýtar. Heimamenn kunnu öllu betur á aðstæður – það mætti halda að stundum bæri vind þarna úti í eyjum.
Eftir tíu mínútur náðu heimamenn forystu eftir góða skyndisókn þar sem varnarmenn Fram gáfu þeim aðeins og mikið pláss, 1:0 og brekkan orðin brattari. Fimm mínútum síðar fengu Framarar fágætt færi til að jafna metin þegar Gummi og Vuk voru nærri búnir að prjóna sig í gegn. Eftir 25 mínútur var staðan orðin 2:0. Markið var óþarflega einfalt skallamark upp úr innkasti á hættulegum stað.
Leikmenn Fram áttu flestir í mestu vandræðum. Simon átti einna bestu sprettina og Már fáeinar rispur. Hætta skapaðist helst upp úr hornspyrnum eða aukaspyrnum – og þá helst þegar menn reyndu ekki að gera neitt sniðugt og útpælt, heldur létu bara vaða inn í pakkann. Þannig skapaðist stórhætta eftir fallhlífarbolta upp úr horni eftir um hálftíma. Í aðdraganda hornsins vildu Framarar á pöllunum reyndar fá víti þar sem einn Eyjamaðurinn gerði augljósa tilraun til að kýla boltann í eigin teig. Sú staðreynd að hann hafi ekki hitt boltann ætti augljóslega ekki að vera til refsilækkunar, enda er það hugurinn sem gildir – félag þar sem annar hvor maður er lögmaður hlýtur að geta fært rök fyrir þessu!
Á fertugustu mínútu komumst við aftur inn í leikinn þegar Kennie minnkaði muninn í 2:1 með snotru skallamarki eftir glæsilega sendingu frá Simon, sem var okkar besti maður í dag. Undir blálok fyrri hálfleiksiins átti Gummi svo stungusendingu inn á Vuk sem hljóp hraðast allra en skot hans sleikti utanverða stöngina.
Fréttaritarinn stillti sig um hamborgara í hléinu, enda passar hann sig yfirleitt á götumat í útlöndum. Hann þáði þó bjórdós frá nafna sínum, enda gerilsneydd vara, innflutt af fastalandinu og í lokuðum umbúðum. Hann gaf sig á tal við nokkra eldri ÍBV-stuðningsmenn, sem eyddu þó mestum tíma í að kvarta yfir því að Þórs-merkið fengi að standa á vegg félagsheimilisins á meðan málað hafi verið yfir Týs-merkið annars staðar í bænum. Vók er greinilega víða.
Fram byrjaði seinni hálfleik á skiptingu. Alex kom inná fyrir Halla og var mjög sprækur og til í atið sem veðrið útheimti. Það bætti bara í vindinn og leikmenn tóku að þreytast hratt á þungum vellinum. Fram fékk þokkalegt færi á 53. mínútu þegar Israel hinn spænski átti sendingu á Vuk sem skaut beint á markvörð andstæðinganna. Eftir þetta fór færum beggja liða ört fækkandi og Eyjamenn áttu obbann af þeim fáu sóknum sem þó litu dagsins ljós.
Um miðjan hálfleikinn komu Freyr og Kristófer inná fyrir Israel og Má. Báðir nutu þess að vera ferskar fætur í leik þar sem dregið var af öðrum leikmönnum, en sú hugsun flögrar þó að manni að Freyr hafi öllu meiri reynslu af því að spila fótbolta í rokrassgötum en t.d. sá spænski.
Vonir um að heppileg vindhviða myndi gefa okkur óvænt jöfnunarmark fóru fyrir lítið þegar ÍBV breytti stöðunni í 3:1 með tíu mínútur til leiksloka. Rétt í kjölfarið trylltust heimamenn á pöllunum þegar Viktor Freyr virtist strauja framherja Eyjamanna sem vildu rautt spjald og þriggja leikja bann. Góður dómari leiksins dæmdi hins vegar ekkert – komst að þeirri niðurstöðu að Viktor hefði einfaldlega verið á undan í boltann og sjónvarpsupptökur styðja þá niðurstöðu.
Lokatölur 3:1. Ekki úrslitin sem við vildum sjá, en aðalsvekkelsið er kannski að leikurinn hafi yfirhöfuð farið fram við aðstæður sem buðu ekki upp á knattspyrnu. Blessunarlega verður leikurinn á mánudagskvöldið á Benidorm… meina Lambhagavellinum. Þar blæs aldrei.
Stefán Pálsson