„Hvernig væri að Fréttaritarinn færi nú einu sinni að láta sjá sig á handboltaleik?“ – spurði afar ákveðinn Haraldur Þorvarðarson fyrir bikarleikinn milli Fram og FH um helgina. Þetta var skiljanleg athugasemd og ekki auðvelt að víkja sér undan henni af mörgum ástæðum. Í fyrsta lagi hefur Fréttaritarinn kannast við Harald frá því að báðir voru að alast upp í Vesturbænum í gamla daga, í öðru lagi er það ekki ósanngjörn beiðni að hirðsagnfræðingur félagsins drullist til að skrifa um stöku handboltaleiki – einkum þegar mikið er í húfi og í þriðja og síðasta lagi er ekki alveg útilokað að þessu hafi verið lofað á fjórða eða fjórtánda bjór í sigurpartýinu eftir bikarmeistaratitilinn/áttræðisafmælið hans Sigga Tomm á dögunum.
En þá tók við stærri spurning: hvernig í ósköpunum á fréttaritari sem hefur alla sína hunds og kattartíð fjallað um fótbolta eiginlega að fara að því að skrifa um parketglímu? Hefðbundin leikskýrsla gengur út á að mæra veðrið í Úlfarsárdal, neimdroppa allt liðið í stúkunni og fínumannaboðinu, reyna svo að finna út úr liðsuppstillingunni og endursegja svo helstu atriði kappleiksins, þar sem öll færi okkar manna eru töluð upp en skot mótherjanna afgreidd sem fálmkennt klafs – auk þess sem fræjum efasemda er sáð varðandi helstu vafaatriði í dómgæslunni. Hvernig á að vera hægt að yfirfæra þetta á handbolta? Fréttarinn veit ekki einu sinni hvað þetta Kaíró er sem handboltaþjálfarar eru alltaf að tala um og finnst alltaf að allir séu lentir í teignum. Og hvað er eiginlega málið með þessu gulu spjöld sem eru gefin eftir fimm mínútur og svo aldrei aftur?
Árið 1920 sendi Þjóðverjinn Erich Scheurmann frá sér bókina Papalangi, sem er mannfræðileg stúdía á lífi og háttum Vesturlandabúa, séð með augum ættbálkahöfðingja frá Samóaeyjum. Bókin þótti snjallt innlegg á tímum þar sem mannfræðilegar lýsingar Evrópumanna á fjarlægum samfélögum nutu mikilla vinsælda. Lítum á þessa skýrslu sem mannfræðilega hugsanatilraun.
Addi í bankanum sendi skilaboð: „Á að skella sér á leikinn?“ Fréttaritarinn hélt það nú, meira að segja búinn að kaupa miða á Stubbnum. Tíu mínútum síðar brunuðu þeir félagarnir eftir Miklubrautinni til móts við Dal draumanna. Addi er hjátrúarfullur maður þegar kemur að íþróttaleikjum. Hann var á happabílnum og vildi helst bara leggja í happabílastæðinu. Það gekk eftir og má í raun færa rök fyrir því að eftir það hafi sigurinn aldrei verið í hættu.
Það var gaman að stíga inn í íþróttahúsið iðandi af lífi. Framarar sátu öðru megin við völlinn en gestirnir úr Hafnarfirði hinu megin. Gaman var að sjá allt karlalið Framara úr fótboltanum sitja saman og klappa fyrir sínum mönnum. Annars slær það mann alltaf hvað samsetning áhorfendahópsins er önnur á fótboltanum og handboltanum. Sumir hoppa vandræðalaust á milli, en aðrir eru meira utangátta þegar þeir mæta á leiki hjá „hinni“ greininni.
Leikurinn í Hafnarfirði á dögunum var harður, eins og sást greinilega í sjónvarpsútsendingunni (bara svo því sé haldið til haga, þá horfir Fréttaritarinn alveg á Framliðin í handbolta – hann gerir það hins vegar bara mjög oft í gegnum tölvuna). Það var enn grunnt á því góða milli liðanna og lítið þurfti til að hleypa mönnum upp. Varnirnar voru kröftugar og þar byrjuðu okkar menn betur. FH-ingar skoruðu aðeins fjögur mörk á fyrsta stundarfjórðungnum og Fram komst mest í 9:5. Á þessum fyrsta kafla munaði mest um Marel Baldvinsson sem skoraði fjögur af fyrstu sex mörkum Framara.
Slagsmálin í leiknum héldu áfram og á einum tímapunkti þurftu dómararnir að senda þrjá menn útaf eftir eitt og sama atvkiðið. Það var ákveðinn íshokkístemning í gangi og leikmenn alveg til í að mynda kös og hrinda hver öðrum ef þeir mátu eitthvert brotið aðeins of harkalegt. Hvítklæddir náðu að mjatla muninn niður og komust meira að segja í færi til að ná forystunni undir lok fyrri hálfleiks en staðan í hléi var jöfn, 11:11.
Það var opið út í fótboltastúkuna og þangað gengu margir til að hvíla eyrun. Handboltaleikjum fylgir jú ærandi hávaði og í hvert sinn sem skrúbba þarf upp svita er hljóðkerfið þanið af handboltarokki, sem er safnheiti allrar hvimleiðustu tónlistar sem saman hefur verið og hægt er að blasta í tíu sekúndna bútum. Út um alla ganga mátti sjá Hafnfirðinga opinmynnta dást að hinum glæsilegu húsakynnum og mátti sjá þá reikna í kollinum hvað þeir gætu selt bæjarstjórninni sinni þau fyrir mikinn pening og hversu oft. Í Bar-8unni (sem heitir örugglega eitthvað annað á handboltaleikjum) var Þorgrímur Smári á dælunum með sínu fólki. Fréttaritarinn fann loks kunnugleg andlit, þar sem Valtýr Björn, Snorri Már og mamma Guðjónssona sátu við borð. Þeim var enn hlátur í hug eftir sigurinn á FH-ingum í bikarnum.
Seinni hálfleikur byrjaði og allt var áfram í járnum. Jafnt var á flestum tölum og liðin skiptust á að hafa forystuna. Markverðirnir voru í aðalhlutverkum, Breki okkar megin og einhver í gulri peysu hinu megin. Í fótboltaskýrslunum er það meðvitað stílbragð að nafngreina aldrei leikmenn andstæðinganna. Það er ekki raunin í þessu tilviki – ég þekki einfaldlega enga FH-handboltamenn og hef eiginlega ekki gert síðan Þorgils Óttar og Gunnar Beinteinsson hættu að spila…
Gestirnir komust síðast yfir í leiknum í stöðunni 18:19 þegar fimm mínútur voru eftir. Þeir virtust vera að ná undirtökunum og það þrátt fyrir að við hefðum komið á happabílnum hans Adda og lagt í lukkustæðinu? Í stöðunni 19:19 varði Breki glæsilega úr dauðafæri og tæpar þrjár mínútur eftir. FH-stuðningsmannasveitin hafði greinilega unnið undirbúningsvinnu sína vel og spurt sig: hvað í veröldinni gæti verið hvimleiðara en maður að garga í gjallarhorn frá fyrstu mínútu? Og svarið var auðvitað: tveir menn að garga í tvö gjallarhorn allan tímann. Stuðningsköllin voru ansi mörg á neikvæðum nótum, þar sem aðalorkan fór í að baula á mótherja sem lágu meiddir á gólfinu og svo hafði liðið sérstaklega gaman af því að syngja: „Rúnar Kárason – þú getur ekki neitt!“
Það þarf varla lágmarkskunnáttu á fyrirbærinu jinxi til að vita að svona köll enda alltaf í tárum. Og á 58. mínútu, þegar sókn Fram virtist á leiðinni í ógöngur þrumaði Rúnar Kárason að sjálfsögðu – nýkominn inná – og skoraði 20:19. Nær komust gestirnir ekki og að lokum varð munurinn þrjú mörk, 22:19. Staðan í einvíginu er 2:0 og okkar menn geta klárað dæmið á sumardaginn fyrsta. Tveir sigrar á FH á þremur dögum eru alveg næs, en vitiði hvað væri jafnvel enn meira næs? Þrír sigrar á fjórum dögum! Mætum öll og styðjum fótboltastelpurnar í sínum fyrsta heimaleik á þriðjudag kl. 18.
Stefán Pálsson