Einhver skemmtilegasti leikur sem fréttaritari Framsíðunnar man eftir í seinni tíð var lokaleikurinn í Pepsídeildinni árið sem við fórum niður. Fram liðið var fallið en mótherjarnir, Fylkismenn, hefðu tryggt sér Evrópusæti með sigri. Skemmst er frá því að segja að Framarar eyðilögðu partýið og liðið í sýnileikavestunum gekk ekki hlæjandi til sængur.
Nú er engum séstaklega illa við Fylki. Ekkert við það félag megnar að kveikja jafn heitar og hreinar tilfinningar í brjósti nokkurs manns á borð við andúð hvað þá hatur. En stundum er bara svo skemmtilegt að vera í hlutverki Láka jarðálfs og gera eitthvað rækilega vont á borð við að hella rauðgraut yfir kisulórur eða spilla fyrir Evrópuævintýri.
Það var langsóttur möguleiki á að Framarar gætu tekið að sér hlutverk Láka jarðálfs á Leiknisvellinum í dag. Heimamenn áttu langsótta von um úrvalsdeildarsæti með sigri að því tilskyldu að Grótta misstigi sig á móti Haukum. Fyrir hefðarsinna á borð við fréttaritarann, sem á bágt með tilhugsunina um Gróttu í deild þeirra bestu, kallaði þetta á erfiðar spurningar og mikla tilvistarangist.
Það var indælisveður í Fellahverfi og fullt af fólki á vellinum. Obbinn á bandi heimamanna, ætli Framarar í stúkunni hafi verið mikið fleiri en þrjátíu? Vinalegi miðavörðurinn heilsaði hverjum einasta vallargesti og bauð fólkið velkomið á völlinn sem er kenndur við einhvera fasteignasölu. Ég á mér draum um heimavöll í Úlfarsárdal sem við stillum okkur um að gefa eitthvað fábjánanafn til að uppfylla styrktarsamning. Sennilega kallar það þó á afnám kapítalismans fyrir árið 2022.
Framarar tefldu fram örlítið breyttu liði þar sem mest munaði um fjarveru Unnars Steins fyrirliða sem var í banni. Efsta línan var þó kunnugleg: Matthías, Gunnar, Marcao, Haraldur og Hlynur í markinu. Stefán Ragnar leysi Unnar Stein af hólmi aftast á miðjunni. Hann er varnarmaður að upplagi og sáust þess merki í leiknum. Tiago, Fred og Jökull voru á miðju og köntum en Alex og Helgi frammi.
Spennustigið var hátt hjá heimamönnum sem virtust afar óstyrkir fyrstu mínúturnar á meðan Framarar pressuðu hátt og náðu upp góðum samleik. Bæði lið komu mjög aggressív inn í leikinn og máttu Framarar teljast ljónheppnir að hafa ekki nælt sér í rautt spjald á fyrstu tíu mínútunum þar sem Gunnar braut klaufalega af sér á gulu spjaldi og Stefán fór í seina tæklingu og uppskar gult sem hefði mátt vera í það minnsta bleikt. Fyrstu tuttugu mínúturnar virtist dómarinn ekki hafa neina stjórn á leiknum og áhorfendur voru sannfærðir um að leikmenn myndu fljúga útaf hægri vinstri.
Á 17. mínútu fengu Framarar hornspyrnu sem tekin var stutt og Fred skrúfaði knöttinn glæsilega upp í markhornið, óverjandi og frábært mark! Heimamenn voru slegnir út af laginu og á næstu 3-4 mínútum fengu Framarar tvö sannkölluð dauðafæri. Það fyrra þar sem Helgi, Fred og Alex fengu allir opin skotfæri en ákváðu allir að senda í staðinn á félaga sinn. Síðast barst boltinn til Tiago sem var líka hikandi við að láta vaða en endaði svo á að skjóta framhjá úr kjörstöðu. Þetta sló raunar tóninn fyrir leikinn: alltof oft komu Framarar sér í upplögð færi en ákváðu að spila áfram í stað þess að skjóta. Það er vond taktík eins og fréttaritari Framsíðunnar getur vottað eftir 24 ára reynslu í bumbubolta. Stundum er best að loka bara augunum og negla með tánni!
Alex fékk frábært færi á 20. mínútu og Breiðhyltingar virtust heillum horfnir. Ef öðru færinu hefði lokið með marki er viðbúið að leiknum hefði lokið með 3-4 marka Framsigri. En því var ekki að heilsa.
Fyrri hálfleikur var rétt um hálfnaður þegar brothættur dómari leiksins gaf heimamönnum víti fyrir heldur litlar sakir. Einn Leiknismaðurinn bakkaði inn í Marcao og hrundi því næst í jörðina. Brasilíska tröllið gat lítið gert við þessu, en auðveldaði dómaranum þó ákvörðunina með almennum klunnaskap. Balletdansaraefni er hann í það minnsta ekki.
Við tók kaflaskiptur leikur, þar sem varnarleikurinn á miðjum beggja liða var svo slakur að þau skiptust á að halda boltanum í maraþonsóknum. Framarar náðu oft góðum samspilsköflum og fínum hlaupum upp kantana, en voru um leið skelfilega brothættir hinu megin á vellinum. Og eins og áður hefur verið sagt: markskotin vantaði!
Kaffið í Leiknisskúrnum var þokkalegt en hálfleiksspjallið einkenndist af því að annar hver maður var með trýnið oní farsímanum að lesa um stöðuna í öðrum leikjum og reikna út gang mála í fallbaráttunni. Gróttumenn voru á sama tíma að sigla úrvalsdeildarsætinu í höfn. Fækkun liða í efstu deild niður í ellefu næsta sumar hlýtur að koma alvarlega til umræðu!
Seinni hálfleikur byrjaði eins og sá fyrri endaði. Liðin skiptust á að pressa en minna bar á opnum marktækifærum. Eftir rúmlega klukkutíma leik freistaði Jón þjálfari þess að hrista upp í spilinu með tvöfaldri skiptingu. Matthías og Alex fóru útaf og Már og Magnús komu inná. Um leið var fækkað um einn í vörninni.
Miðað við hina grútlinu vítaspyrnu Leiknismanna í fyrri hálfleiknum var skrítið að sjá Má keyrðan niður í teignum á 70. mínútu án þess að neitt væri dæmt. Og tveimur mínútum síðar áttu Framarar það sem virtist endalaus sókn þar sem ótal færi gáfust til að skjóta en ekkert gerðist. Þegar tíu mínútur lifðu af venjulegum leiktíma þurfti að gera þriðju og síðustu skiptinguna þegar Heiðar Geir kom inná fyrir Jökul sem hafði orðið fyrir hnjaski.
Már fékk síðasta verulega góða færi okkar í leiknum á 83. mínútu, þar sem hann komst einn í gegn en náði ekki skoti. Eftir það dró hratt af bláklæddum. Leiknismenn höfðu einfaldlega mun meiri sigurvilja, hvattir áfram af fjölmennum hópi stuðningsmanna. Hlynur hélt okkur inni í leiknum með nokkrum góðum vörslum, en þegar komið var fram í uppbótartíma steinsofnaði vörnin og sigurmark Leiknis leik dagsins ljós, 2:1.
Ergilegur endir á því sem verður að teljast ásættanlegt tímabil. Þótt sjöunda sætið sé ekkert til að hrópa húrra fyrir er ekki nema stig upp í fjórða sætið og 33 stig er bærileg uppskera. Hver hefði trúað því að það skilaði sér í betri frammistöðu á vellinum að skipta ekki út öllum leikmannahópnum við lok hverrar leiktíðar?
Undirbúningurinn fyrir næsta ár er þegar byrjaður og við tekur landsbyggðardeildin mikla. Nauðsyn þess að viðhalda Reykjavíkurflugvelli hefur aldrei verið augljósari – og helst endurheimta neyðarbrautina. Fáskrúðsfjörður, Ísafjörður og Vestmannaeyjar eru þó allt ákjósanlegur fórnarkostnaður fyrir að losna við ferðina suður á Ásvelli í frystikistuna sem nefnist Haukavöllurinn. Með klókindum hefur Frömurum nú tekist að losna við bæði Hauka og Gróttu úr deildinni, lið sem hirtu af okkur öll sex stigin í sumar. Með þeim fyrirvara að fréttaritari Framsíðunnar er hugvísindamaður og máladeildarstúdent virðist þessi tölfræði staðfesta að útilokað sé annað en að Framarar fari upp að ári. Fagna því allir góðir menn.
Stefán Pálsson