Ekki treysta afgreiðslustúlkunni á veitingahúsinu Hrauni á Ólafsvík, þrátt fyrir líflegt fas og sakleysislegt yfirbragð. Hún lýgur. Þegar fréttaritari Framsíðunnar og skjaldsveinninn trúfasti Valur Norðri mættu móðir og másandi, alltof skömmu fyrir leikinn mikilvæga á Ólafsvíkurvelli og spurðu hversu löng bið væri eftir kvöldverði svaraði hún að pizzur gætu verið tilbúnar á sex mínútum. Það var ekki satt. Mínúturnar voru nær því að vera tuttugu. Afleiðingin varð móðir alls kappáts, þegar flatbökurnar sem báru það lýsandi heiti „Kjöt“ komu á borðið.
Ólafsvíkingar halda í þá góðu íslensku hefð að nota nautahakk á pizzur en að öðru leyti var uppistaða áleggsins mismunandi afbrigði af unnum svínaafurðum. Þetta var étið á örskotsstundu og aðrir gestir matsalarins sneru sér við í forundran þegar við félagarnir spruttum á fætur mettir og sællegir fáeinum andartökum eftir að maturinn var á borð borinn. Epísk söguljóð hafa verið samin um minni afrek.
Hálflamaðir af kjötsvima gengu fréttaritarinn og sessunautur upp að hinu dáfagra vallarstæði Víkinga. Þar blasti við lygi númer tvö. Samkvæmt mótaskrá KSÍ átti leikurinn að hefjast kl. 19:15, en dómari leiksins flautaði til leiks kl. 19:08. Það voru því þegar um tólf mínútur liðnar af kappleiknum þegar fréttaritarinn náði fyrst að munda penna sinn.
Enn er þó ótalin stærsta og ljótasta lygin: veðurspáin sjálf. Það var sól og blíða í Reykjavík þegar Framarar lögðu land undir fót og ekki minnkaði hún á Mýrunum, í Hnappadalssýslunni eða á sunnanverðu Snæfellsnesinu, en á miðri Fróðarheiðinni tók skyndilega að þykkna í lofti, hitinn féll hratt og það tók að blása. Léttklæddur fréttaritari í fína græna stuttermabolnum og appelsínugula vestinu sínu sem var víst keypt í erlendu tískuhúsi þurfti að fiska upp ullarpeysu og var samt örlítið napurt. Var huggum harmi gegn að Ólsarar virða tilmæli Landlæknis og fundu rúmlega 60 manna stuðningssveit Framara stað í sóttvarnarhólfi á skjólsælum stað en skulfu sjálfir í næðingnum.
Byrjunarlið Fram tók mið af meiðslum lykilmanna í síðustu leikjum. Ólafur var vitaskuld í markinu en fyrir framan hann var varnarlínan Jökull, Hlynur Atli, Arnór Daði og Haraldur. Var gaman að sjá Hlyn fyrirliða snúa aftur í byrjunarliðið eftir meiðslin sem hann varð fyrir á dögunum. Unnar var aftastur á miðjunni með Albert fyrir framan sig og þá Fred og Má á köntunum. Alexander og Þórir voru í fremstu vigilnu.
Víkingar erum með gott og vel skipað lið. Miðvarðaparið er öflugt en bakverðirnir örlítið veikari hlekkir. Nonni þjálfari hefur sýnt að hann er snjall í að greina veikleika andstæðinganna og lagði greinilega upp með að pressa framarlega á Víkingsliðið og sækja grimmt upp kantana. Það var gjöful leikaðferð.
Eftir rétt um stundarfjórðungsleik kom stungusending inn á Má sem lék bakvörð Ólsara grátt, spilaði sig í gegnum vörnina og þrumaði í netið. Staðan orðin 0:1 og hin fjölmenna sveit Framara á pöllunum fagnaði vel. Fréttaritarinn hefur margoft farið til Ólafsvíkur að horfa á fótbolta, en aldrei séð viðlíka fjölda okkar fólks. Raunar voru Framarar nálega eins margir á vellinum og heimamenn, sem er magnað. Vonandi er þetta enn ein birtingarmyndin af þeirri jákvæðu bylgju sem er að myndast í kringum liðið, þar sem jafnvel gamlir fýlupokar eins og sá sem þetta ritar hrífast með.
Heimamönnum gekk afleitlega að ná neinu spili af viti mestallan fyrri hálfleikinn en Framarar pressuðu stíft og gerðu sig alltaf líklega til að refsa fyrir minnstu mistök, þannig komst Alexander í hörkugott færi eftir tæplega hálftíma leik eftir misheppnað samspil varnarmanna Víkings. Á 35. mínútu áttu þeir Már og Fred fínan samleik sem nærri því lauk með marki. Heimamenn voru í stökustu vandræðum og mátti lesa angist og skelfingu úr andlitum þeirra í hvert sinn sem Fred brá á leik.
Fram fékk nokkur hálffæri í fyrri hálfleiknum en færri dauðafæri. Á lokamínútunni jukum við hins vegar forskotið í 0:2 eftir frábæran samleik Þóris og Fred sem lauk með bylmingsskoti þess síðarnefnda í markið.
Það voru kátir Framarar sem fylktu liði inn í íþróttamiðstöð Snæfellsbæjar og gerðu skil kaffi sem stóð undir væntingum og rúmlega það. Tveir af þremur Guðjónssonum voru mættir og gáfu frammistöðunni fyrir hlé bestu meðmæli, sem er ekki amalegt frá þessum hörðu dómurum.
Seinni hálfleikur hófst eins og sá fyrri endaði á því að Framarar voru fastir fyrir í vörninni og sóttu af krafti þess á milli. Strax í blábyrjun mátti litlu muna að Már yki forystuna í þrjú mörk eftir fínan samleik við Þóri, sem átti svo góðan skalla rétt yfir mínútu síðar.
Þegar um tíu mínútur voru liðnar af seinni hálfleik tókst heimamönnum hins vegar að splundra Framvörninni með vel útfærðri skyndisókn og minnka muninn í 1:2, nánast upp úr engu. Mörk breyta leikjum er margtuggin klisja, en sönn fyrir því. Við markið var sem lifnaði yfir heimamönnum en fát komst á Framliðið. Tveimum mínútum síðar mátti minnstu muna að boltinn lægi í Framnetinu á ný.
Næstu tíu til fimmtán mínúturnar áttu Víkingar allnokkrar sóknir og Ólafur markvörður þurfti í tvígang að taka á honum stóra sínum. Á þessum tíma fór að verða vart við hálsríginn alræmda, sem áður hefur verið fjallað um í pistlum á þessum vettvangi. Ástæðan er sú að á Ólafsvíkurvelli er vallarklukkunni komið fyrir á þeim sérkennilega stað að hún hangir utan á efri stúku vallarins. Það þýðir að ef frá eru taldir varamenn beggja liða, sjá engir á klukkuna, nema þeir sem sitja á neðra áhorfendasvæðinu og snúa sér í hálfhring. Það er fyrst með því að hafa vallarklukku á slíkum stað að óathugull áhorfandi áttar sig á því hversu oft í leik hann gjóar augunum að klukkunni.
Hilmar kom inn á fyrir Alexander á sjötugustu mínútu í varnarsinnaðri skiptingu. Áhyggjufullir Framarar á pöllunum óttuðust þó að ekki væri nóg að gert og þegar fimmtán mínútur lifðu af venjulegum leiktíma hripaði fréttaritarinn í minnisbók sína að jöfnunarmark heimamanna lægi í loftinu. Nokkrum mínútum síðar fór Fred meiddur af velli fyrir Magnús eftir ljótt brot sem ekkert var þó dæmt á. Hann haltraði í leikslok og var með stóran ísmolasekk bundinn við hnéð – en þetta er þó eflaust eitthvað sem snjall sjúkraþjálfari getur púkkað upp á fyrir næstu helgi…
Við lok venjulegs leiktíma fór Þórir einnig meiddur af velli, en þá hafði verið mjög af honum dregið síðustu tuttugu mínúturnar. Aron Snær leysti hann af hólmi. Enn lifði þó nógu langur tími til að Víkingar fengju eitt lokafæri en Ólafur varði vel.
Mikill fögnuður braust út við lokaflautið og Alex Freyr tók að sér að leiða ziggi-zaggann þrátt fyrir að vera ekki á leikskýrslu (má það?) Liðið má allt vera ánægt með frammistöðuna. Vörnin var gríðarlega öflug þrátt fyrir þetta eina mark. Innkoma Hlyns var mikilvæg og Haraldur öflugur. Már var gríðarlega vinnusamur, einkum framan af og Fred mjög ógnandi. Tólf stig eftir fjórar umferðir er frábær árangur og gott veganesti í stærstu prófraun sumarsins til þessa á móti Reykjavíkur Leikni í Sambamýri á laugardag.
Stefán Pálsson